We hebben er een zoon bij….

De beslissing om een uitwisselingsstudent in huis te nemen kwam bij toeval op ons pad toen we in juni de vraag kregen of we misschien een Italiaanse student voor een jaar in huis wilden nemen. Onze eerste reactie was “Ja leuk, maar is dit wel de juiste keuze met een zoon die dat jaar zijn eindexamen gaat doen?” Te veel afleiding voor hem? Het was een beslissing waar we even over na moesten denken, maar gelukkig zijn we de uitdaging aangegaan en we hebben er nooit spijt van gehad. Al vanaf het begin was er meteen een klik met Pietro en die is in de maanden die volgden alleen maar hechter geworden. Dit maakte de integratie in ons gezin ook gemakkelijker, het verliep eigenlijk allemaal vrij natuurlijk en voelde meteen als “gewoon” dat hij er was, alsof hij altijd al deel had uitgemaakt van onze familie. We hadden er een zoon bij! Vanzelfsprekend vergt dit flexibiliteit en aanpassingsvermogen maar gelukkig was er die aan beide kanten.

Pietro kwam hier om een andere cultuur te ervaren in een land dat naar zijn eigen zeggen het meest “exotisch” was van heel Europa. Exotisch betekende vooral anders dan in Italië, en dat was het zeker. Maar terwijl hij over de Nederlandse cultuur, gewoontes en taal leerde, ontdekten wij via hem net zo veel over Italië en begonnen we ook op een andere manier naar ons eigen land te kijken. Want opeens zijn dingen/ woorden/ gebruiken die je eerst als gewoon beschouwde helemaal niet meer zo gewoon. Om Pietro Nederland te laten zien maakten we uitstapjes, bezochten we plekken waar we zelf ook nog nooit geweest waren, kookten we lokale specialiteiten en leerden nieuwe dingen. Uiteindelijk is het een gezamenlijke ontdekkingstocht geworden van ieders land en cultuur maar ook van onszelf, onze relaties en onze omgeving, met als eindresultaat dat we er allemaal op onze eigen manier door zijn verbeterd.

Nu het einde van de uitwisseling nadert, komt het moment van afscheid nemen steeds dichterbij, iets waar we niet echt naar uitkijken. We zullen allemaal weer moeten wennen aan een nieuwe/ andere dynamiek in huis, eentje waarbij we onze Italiaanse zoon zeker zullen missen. We kunnen echter terugkijken op een geweldig verrijkende tijd, die we zeker niet hadden willen missen en waarvan we ons nu moeilijk kunnen voorstellen hoe het zou zijn verlopen zonder hem. Kortom iets dat we iedereen die op zoek is naar nieuwe ervaringen en openstaat voor het ontdekken van een andere cultuur en een andere kijk op zijn land en misschien ook op zichzelf zeker kunnen aanraden.

Familie Delansay, Bergeijk (2019-2020)